Het onderstaande is een iets gewijzigde versie van een lezersbrief die op 22 augustus in De Morgen werd gepubliceerd1, naar aanleiding van de ophefmakende bomenkap in Deurne, Antwerpen.
Het onderstaande is een pleidooi dat ik gaf voor de rechtbank, toen ik vervolgd werd voor een banale burgerlijk ongehoorzame actie tegen de luchthaven van Deurne.
In het Knack artikel van ‘De Klimaatoptimisten’ van 26 augustus 2024 houdt Han Renard het zoveelste pleidooi voor een groen kapitalisme, inclusief de groene marketeers. Tegelijkertijd speelt ze vlotjes ook het gekende riedeltje over bangmakerij en doemdenken, met andere woorden: het is weer klimaathysterie.
Een avondje samen in het cachot schept een band. In canon liederen zingen met de naburige cel, lachen met de flikken en nieuwe boodschappen kerven op de muren van de aftandse kazerne, het zijn maar enkele van de vele activiteiten waarmee we de tijd doden terwijl we wachten om ‘verwerkt’ te worden door ons inefficiënte politionele systeem. Je celgenoten worden al snel kameraden, ook al heb je in het verdere leven weinig met elkaar gemeen. Je bent tenminste niet alleen.
This past year I started participating in so-called ‘nonviolent direct action’ (NVDA), specifically against the ongoing climate catastrophe. But while I think those type of actions are good and worthwhile and we should keep mobilizing people for them, I also started to have some doubts about how nonviolent activists think and talk about their tactics. I’ve become increasingly convinced that nonviolence is actually a misnomer.